Eetbare verpakkingen: utopie of werkelijkheid?

In 2012 schreef ik mijn eerste blog over eetbare verpakkingen. Een bolletje vanille-ijs in een bakje van kaneel… Het klonk destijds als een utopie, maar de afgelopen zeven jaar hebben de ontwikkelingen niet stilgestaan. Waar staan we nu op het gebied van eetbare verpakkingen? Ik bespreek een aantal voorbeelden.

De ontwikkeling van eetbare verpakkingen kent veel uitdagingen. Grootste uitdaging is misschien wel de hygiëne, want het is juist de verpakking die deze functie moet vervullen. Hoe houd je een eetbare verpakking hygiënisch en hoe zit het eigenlijk met de houdbaarheid van de verpakking? En hoe kun je de houdbaarheidsverlengende eigenschappen van verpakkingen doorvertalen naar een eetbaar materiaal?

Opschalen

Een andere uitdaging is de massaproductie, maar de Britse start-up Skipping Rocks Lab werkt aan een nieuwe machine voor de productie van 3.000 zeewierverpakkingen per dag.  Het bedrijf ontwikkelt verpakkingen gemaakt van Notpla, een membraan gemaakt van bruine zeewier. Volgens de makers is de verpakking eetbaar en breekt het product binnen 4 tot 6 weken af in de natuur. De Notpla verpakkingen zijn al getest voor het verpakken van (dip)sausjes, dranken en sportgels. Op dit moment werkt Skipping Rocks Lab aan de ontwikkeling van folies, zakjes en (sinaasappel)netjes.

Zeewier verpakkingen

Zeewier is een populair materiaal als het gaat om eetbare verpakkingen. In 2016 ontwikkelende professor Nory Mulyono een eetbare beker van zeewier, de zogenaamde Ello Jello, en een eetbare hamburgerwikkel. Meer recent is de ontwikkeling van eetbare kruidenzakjes van zeewier. Ideaal voor in de soep, want het zakje lost op in heet water. Zeewier is populair vanwege de grote beschikbaarheid en zeer korte teeltcyclus en is bovendien erg gezond. Volgens de makers van zeewierverpakkingen is het materiaal geur- en smaakloos. Dat lijkt me in combinatie met een frisdrankje of ijsje wel een pre.
Het bedrijf Loliware is gespecialiseerd in zeewier servies en heeft als toepasselijke pay-off: ‘Designed to Disappear’. De bekers van zeewier zijn op smaak gebracht met natuurlijke kleurstoffen. Ze zijn verkrijgbaar in de smaken citroen, matcha thee, vanille en kersen. Meer recent ontwikkelde het bedrijf eetbare rietjes van zeewier. Het materiaal blijft maar liefst 18 uur in goede vorm. Ook dit pleit in het voordeel van zeewier, want eetbare rietjes van suiker blijven slechts 40 minuten in vorm.

Rijstpapier en melkeiwitten

Er zijn ook experimenten bekend met rijstpapier. Zo ontwikkelde de Braziliaanse fastfoodketen Bob’s een hamburgervel van rijstpapier. De klant hoeft de hamburger niet meer uit te pakken en kan meteen toehappen. Klinkt ideaal, maar het rijstpapier had geen goede invloed op de smaak en textuur van de hamburger. In 2016 hadden wetenschappers een doorbraak met een verpakking gemaakt op basis van melk. De verpakking bestaat grotendeels uit het melkeiwit caseïne. Dit materiaal heeft uitstekende barrière eigenschappen, wat bijdraagt aan de houdbaarheid van verpakt voedsel. De voorspelling destijds was dat de eetbare verpakkingen binnen drie jaar in de Amerikaanse supermarkten liggen. Vooralsnog heb ik niks kunnen vinden over een vervolg. Ik ben benieuwd.

Voorlopig lijkt het erop dat zeewier als eetbaar verpakkingsmateriaal de meeste mogelijkheden biedt. Over een paar jaar schrijf ik weer een blog. Ik ben benieuwd waar we dan staan op het gebied van eetbare verpakkingen.

Bron hoofdfoto. Facebook Ello Jello