Waar een wil is, is een weg; te blote! voet zwerfafval inzamelen

Als verpakkingexpert kom ik dagelijks veel interessante mensen tegen uit allerlei sectoren. Laatst kwam ik met een wel heel bijzondere dame in aanraking; Anne van Dalen. Wat maakt Anne zo bijzonder? Ze rent, heel veel en heel ver. Maar dat niet alleen; tijdens het rennen raapt Anne zo veel mogelijk zwerfafval op.  Zo draagt zij haar steentje bij aan een schoner milieu.

Een ‘normale’ hardloper
Het begon allemaal ter verbetering van de gezondheid, in 2009 besloot Anne zich wekelijks te wagen aan een rondje rennen. Zo kwam ze erachter dat ze hardlopen “he-le-maal geweldig” vindt: “Al gauw maakte ik de overstap van reguliere schoenen naar minimalistische modelletjes en na de nodige kinderziekten en aanpassingen in mijn looptechniek ben ik zover dat ik het aankan zonder schoenen. Wát een verademing!”
Anne ziet zichzelf als een ‘normale’ hardloper, maar dan met een plastic tasje in de hand. Door al het stappen, bukken en pakken heeft zij een complete trainingssessie aan het tafereel, er is alleen een nadeel; “Af en toe is het opruimen té leuk, er ligt soms zo veel zwerfafval dat het lopen er bij in schiet!”

Twee werelden nader tot elkaar
Anne stelde mij de volgende vraag, maar het is niet voor het eerst dat ik ‘m te horen krijg: ‘waarom is er zoveel verpakkingsmateriaal nodig?’ Ik begrijp de vraagtekens, het is vandaag de dag immers zo dat om bijna ieder product een verpakking zit, soms zelfs meerdere. Anne betwijfelt de noodzaak en ik begrijp haar kritische gedachte volledig. In haar ogen  betekent dit extra materiaal een potentiële bedreiging voor het milieu. Het was mooi om te merken hoe twee verschillende partijen, die de zaken vanuit een heel ander perspectief bekijken, tijdens een gesprek nader tot elkaar kwamen. Want logischerwijs willen zowel Anne als ik het beste voor de toekomst. Als verpakkingexpert spelen voor mij het nut en de noodzaak van de verpakking een grote rol. Maar, net als bij Anne, is ook duurzaamheid voor mij erg belangrijk. Het zou naar mijn mening al heel veel schelen als het gebruik van materiaal vermindert (dikte reductie) en als we ons vanuit de verpakkingssector (blijven) focussen op de ontwikkeling en realisatie van recyclebare en/of composteerbare materialen.

In de huidige situatie kunnen helaas niet alle conventionele verpakkingen ‘groen’ geproduceerd worden. Het is nu eenmaal zo dat de consument en producent bepaalde verwachten hebben van een verpakking. Bijvoorbeeld met betrekking tot houdbaarheid; een verpakking zorgt er voor dat een product langer houdbaar blijft. Dit is belangrijk om voedselverspilling te voorkomen, want hoe langer iets houdbaar is hoe kleiner de kans dat het op de afvalberg eindigt. Daarnaast biedt een verpakking bescherming tijdens vervoer; inladen, vervoeren, uitladen, een product moet tegen een stootje kunnen. Ook maakt het verpakkingsmateriaal een product herkenbaar tussen de duizenden andere producten die we dagelijks tegenkomen.

Ik legde dit alles tijdens ons gesprek uit aan Anne, door het wederzijds begrip voelde het echt alsof er twee werelden samenkwamen.  We concludeerden gezamenlijk dat deze totaal verschillende werelden elkaar nodig hebben om tot een ‘nieuwe’ wereld voor de toekomst te komen, want we houden elkaar scherp. Hoe meer er met elkaar gecommuniceerd wordt hoe beter; zo groeit het bewustzijn. Dat is heel goed, want het is ontzettend belangrijk dat de verpakkingssector zich blijft ontwikkelen. Hopelijk vinden we spoedig een manier om alle productverpakkingen duurzaam te realiseren. Helaas is dit nog niet het geval en moeten we met zijn allen ons best doen om onze natuur zo schoon mogelijk te houden. Ik hoop dat anderen Anne als voorbeeld zien en zullen meestrijden tegen zwerfaval, op welke manier dan ook.

Zet jij je in om zwerfafval tegen te gaan? Zo ja, hoe? Deel het, wellicht inspireert het anderen!